Audio
Karl Barth: Prorok Kościoła
Szwajcarski teolog Karl Barth został nazwany najwybitniejszym i konsekwentnie protestanckim teologiem nowoczesności. Papież Pius XII. (1876-1958) nazwał Bartha najważniejszym teologiem od czasów Tomasza z Akwinu. Niezależnie od apetytu, Karl Barth wywarł ogromny wpływ na współczesnych przywódców Kościoła chrześcijańskiego i uczonych wielu różnych tradycji.
Praktyka i kryzys wiary
Barth urodził się 10 maja 1886 roku, u szczytu wpływów teologii liberalnej w Europie. Był uczniem i uczniem Wilhelma Herrmanna (1846–1922), czołowego przedstawiciela tzw. teologii antropologicznej, opartej na osobistym doświadczeniu Boga. Barth pisał o nim: Herrmann był nauczycielem teologii, kiedy byłem studentem. [1] W tych wczesnych latach Barth podążał również za naukami niemieckiego teologa Friedricha Schleiermachera (1768-1834), ojca współczesnej teologii. Pisał, że byłem skłonny przyznać mu fide implicita [na ślepo] uznanie. [2]
1911-1921 Barth pracował jako proboszcz reformowanej społeczności Safenwil w Szwajcarii. Manifest 93, w którym niemieccy intelektualiści wypowiadali się w sprawie celów wojennych cesarza Wilhelma II, wstrząsnął 1914 jego liberalnym budowaniem wiary w sierpniu w fundamentach. Wśród sygnatariuszy byli także liberalni profesorowie teologii Barth. W ten sposób powstał cały świat egzegezy, etyki, dogmatyki i głoszenia, które do tej pory uważałem za fundamentalnie wiarygodne ... aż do niepowodzenia, powiedział.
Barth wierzył, że jego nauczyciele zdradzili wiarę chrześcijańską. Przekształcając ewangelię w oświadczenie, religię, w samozrozumienie chrześcijanina, stracił się z oczu Boga, który w swej suwerenności konfrontuje człowieka, żąda od niego rozliczenia i działa na niego jak na mistrza.
Podobny kryzys wiary przeżył Eduard Thurneysen (1888–1974), pastor sąsiedniej wsi i bliski przyjaciel Bartha z czasów studenckich. Pewnego dnia Thurneysen szepnął Barthowi: To, czego potrzebujemy do przepowiadania, nauczania i opieki duszpasterskiej, to „całkowicie inny” fundament teologiczny. [3]
Razem walczyli o nową podstawę chrześcijańskiej teologii. Konieczne było ponowne ponowne użycie teologicznego ABC i bardziej kontemplacyjnie niż wcześniej, poprzez czytanie i interpretowanie pism Starego Testamentu i Nowego Testamentu. I oto zaczęli rozmawiać z nami ... [4] Konieczny był powrót do początków ewangelii. Trzeba było zacząć od nowa z nową wewnętrzną orientacją i ponownie rozpoznać Boga jako Boga.
Rzymianie i dogmatyka kościelna
1919 opublikował przełomowy komentarz Barth'a The Letter to the Romans i dostarczył 1922 kompletnego przepisu na ponowne wydanie. Zrewidowany List do Rzymian nakreślił odważny nowy system teologiczny, w którym Bóg po prostu miał na myśli jego niezależność od człowieka i ujrzał. [5]
W liście Pawła iw innych pismach biblijnych Barth znalazł nowy świat. Świat, w którym nie było już właściwych myśli człowieka o Bogu, ale właściwe myśli Boga nad ludźmi stały się widoczne. [6] Barth oświadczył, że Bóg jest radykalnie odmienny, poza naszym zrozumieniem, które pozostaje nam pochylone, obce naszym zmysłom i rozpoznawalne tylko w Chrystusie. Boża słusznie rozumiana boskość obejmuje: jego człowieczeństwo. [7] Teologia musi być doktryną Boga i człowieka. [8]
1921 został profesorem teologii reformowanej w Getyndze, gdzie nauczał do 1925. Jego głównym obszarem była dogmatyka, którą uważał za refleksję nad Słowem Bożym jako objawienie, hl. Pismo Święte i kazania chrześcijańskie ... określały rzeczywiste kazanie chrześcijańskie. [9]
1925 został mianowany profesorem dogmatyki i egzegezy Nowego Testamentu w Münster, a pięć lat później w katedrze teologii systematycznej w Bonn, którą pełnił aż do 1935.
1932 opublikował pierwszą część dogmatyki kościelnej. Nowa praca rosła z roku na rok z jej wykładów.
Dogmatyka składa się z czterech części: Doktryny Słowa Bożego (KD I), Doktryny Boga (KD II), Doktryny Stworzenia (KD III) i Doktryny Pojednania (KD IV). Każda z części składa się z kilku tomów. Pierwotnie Barth zaprojektował dzieło składające się z pięciu części. Nie mógł dokończyć części o pojednaniu, a część dotycząca zbawienia pozostała nienapisana po jego śmierci.
Thomas F. Torrance nazywa dogmaty Bartha zdecydowanie najbardziej oryginalnym i godnym uwagi wkładem w systematyczną teologię nowoczesności. KD II, część 1 i 2, zwłaszcza doktryna o istnieniu Boga w rzeczywistości i postępowaniu Boga w jego istocie, uważa za zwieńczenie dogmaty Bartha. W oczach Torrance'a KD IV jest najpotężniejszym dziełem, jakie kiedykolwiek napisano o Pojednaniu i Pojednaniu.
Chrystus: wybrany i wybrany
Barth poddał całą doktrynę chrześcijańską radykalnej krytyce i reinterpretacji w świetle Wcielenia. Napisał: Moim nowym zadaniem było przemyślenie i wymówienie wszystkiego, co powiedziano wcześniej, to jest teraz jako teologii łaski Bożej w Jezusie Chrystusie. [10] Barth starał się umiejscowić kaznodziejstwo chrześcijańskie jako działanie, które głosi potężne działanie Boga, a nie działania i słowa ludzi.
Chrystus jest w centrum dogmatyki od początku do końca. Karl Barth był teologiem chrześcijańskim, który zajmował się przede wszystkim wyjątkowością i centralnością Chrystusa i Jego Ewangelii (Torrance). Barth: Jeśli tęsknisz za sobą, tęsknisz za sobą w całości. [11] Takie podejście i to zakorzenienie w Chrystusie uchroniło go od wpadnięcia w pułapkę teologii naturalnej, która przypisuje człowiekowi prawowitą władzę nad przesłaniem i formą Kościoła.
Barth podkreślił, że Chrystus jest objawicielską i pojednawczą agencją, przez którą Bóg przemawia do człowieka; w słowach Torrance'a miejsce, w którym rozpoznajemy Ojca. Bóg jest znany tylko przez Boga, mawiał Barth. [12] Oświadczenie o Bogu jest prawdziwe, jeśli jest w harmonii z Chrystusem; między Bogiem a człowiekiem jest osoba Jezusa Chrystusa, nawet Bóg, a nawet człowiek, który pośredniczy między nimi. W Chrystusie Bóg objawia się człowiekowi; w nim zobaczyć i zna Boga.
W swojej doktrynie predestynacji Barth wybrał Chrystusa w dwojakim znaczeniu: Chrystus jako wybrany i jednocześnie wybierający. Jezus jest nie tylko Bogiem, który wybiera, ale także wybranym człowiekiem. Dlatego wybory [13] muszą dotyczyć wyłącznie Chrystusa, którego wybór my, przez nas wybrani, dzielimy. W świetle wyboru człowieka, według Bartha, wszystkie wybory można opisać jedynie jako wolną łaskę.
Przed i po drugiej wojnie światowej
Lata Barth w Bonn zbiegły się z powstaniem i przejęciem władzy przez Adolfa Hitlera. Krajowy ruch socjalistyczny w kościele, niemieccy chrześcijanie, usiłowali legitymizować przywódcę jako zbawiciela zesłanego przez Boga.
W kwietniu 1933 r. powstał Niemiecki Kościół Ewangelicki, którego celem było wprowadzenie niemieckiego etosu o rasie, krwi i ziemi, ludziach i państwie (Barth) jako drugiej podstawy i źródła objawienia dla Kościoła. Kościół Wyznający pojawił się jako ruch przeciwny, odrzucając tę nacjonalistyczną i skoncentrowaną na ludziach ideologię. Barth był jedną z ich czołowych postaci.
W maju 1934 opublikowała słynną Deklarację teologiczną Barmena, która jest głównie autorstwa Barth i odzwierciedla jego teologię związaną z Chrystusem. W sześciu artykułach Deklaracja wzywa Kościół do skupienia się wyłącznie na objawieniu Chrystusa, a nie na ludzkich mocach i mocach. Poza jednym słowem Bożym nie ma innego źródła dla głoszenia kościoła.
W listopadzie 1934 Barth stracił licencję nauczycielską w Bonn, po tym jak odmówił podpisania bezwarunkowej przysięgi na wierność Adolfowi Hitlerowi. Formalnie zwolniony z 1935 w czerwcu, natychmiast otrzymał wezwanie do Szwajcarii jako profesor teologii w Bazylei, stanowisko, które pełnił aż do przejścia na emeryturę 1962.
1946, po wojnie, Barth został zaproszony z powrotem do Bonn, gdzie odbył opublikowany w następnym roku dogmat w serii wykładów o wyburzeniu. Zbudowana zgodnie z Credo Apostołów, książka porusza tematy, które Barth rozwinął w swoich obszernych dogmatach kościelnych.
1962 odwiedził Barth USA i wykładał w Princeton Theological Seminary i University of Chicago. Poproszony o podanie krótkiej formuły teologicznego znaczenia milionów słów dogmatycznych Kościoła, miał na chwilę pomyśleć, a następnie powiedzieć:
Jezus mnie kocha, to na pewno. Ponieważ sprawia, że skrypt jest rozpoznawalny. Czy cytat jest autentyczny, czy nie: Barth często odpowiadał na pytania. Wyraża swoje podstawowe przekonanie, że w sercu ewangelii znajduje się proste przesłanie, które wskazuje na Chrystusa jako naszego Zbawiciela, który kocha nas doskonałą miłością Bożą.
Barth rozumiał swój rewolucyjny dogmat nie jako ostatnie słowo w teologii, ale jako początek nowej wspólnej debaty. [14] Skromnie, niekoniecznie uznaje swoje dzieło o wiecznej wartości: gdzieś na niebiańskim jastrychu, w pewnym momencie, będzie również w stanie odłożyć kościół dogmatycznie ... na makulaturę. [15] W swoich ostatnich wykładach dochodzi do wniosku, że jego teologiczne spostrzeżenia doprowadzą do przemyślenia w przyszłości, ponieważ Kościół musi zacząć od nowa w punkcie zerowym każdego dnia, nawet co godzinę.
Jestem 12. W grudniu 1968 Karl Barth zmarł w Bazylei w wieku 82 lat.
Paul Kroll
literatura
Karl Barth, Ludzkość Boga. Biel 1956
Karl Barth, Dogmatyka Kościoła. Tom I / 1. Zollikon, Zurych 1952 jw., t. II
Karl Barth, List do Rzymian. 1. Wersja. Zurych 1985 (jako część Barth Complete Edition)
Karl Barth, Dogmatyka w zarysie. Monachium 1947
Eberhard Busch, CV Karla Bartha. Monachium 1978
Thomas F. Torrance, Karl Barth: teolog biblijny i ewangelicki. T. & T. Clark 1991
referencje:
1 Busch, str. 56
2 Busch, str. 52
3 Rzymianie, Wstęp, str. IX
4 Busch, str. 120
5 Busch, str. 131-132
6 Busch, str. 114
7 Busch, str. 439
8 Busch, str. 440
9 Busch, str. 168
10 Busch, str. 223
11 Busch, str. 393
12 bush, passim
13 Busch, str. 315
14 Busch, str. 506
15 Busch, str. 507