Jakie jest przesłanie Jezusa Chrystusa?

Ewangelia jest dobrą nowiną o zbawieniu dzięki łasce Bożej przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Jest to przesłanie, że Chrystus umarł za nasze grzechy, że został pogrzebany, zmartwychwstał trzeciego dnia według pism świętych, a następnie ukazał się swoim uczniom. Ewangelia jest dobrą nowiną, że możemy wejść do królestwa Bożego poprzez zbawcze dzieło Jezusa Chrystusa (1. List do Koryntian 15,1-5; Dzieje Apostolskie 5,31; Łukasza 24,46-48; Jan 3,16; Mateusza 28,19-20; znak 1,14-15; Dzieje Apostolskie 8,12; 28,30-31).

Jakie jest przesłanie Jezusa Chrystusa?

Jezus powiedział, że słowa, które wypowiedział, są słowami życia (Jan 6,63). „Jego nauka” pochodzi od Boga Ojca (Jan 3,34; 7,16; 14,10) i jego życzeniem było, aby jego słowa zamieszkały w wierzącym.

Jan, który przeżył innych apostołów, tak powiedział o naukach Jezusa: „Kto wykracza poza naukę Chrystusa i nie trwa w niej, nie ma Boga; kto trwa w tej nauce, ma Ojca i Syna” (por.2. Jana 9).

„Ale dlaczego nazywacie mnie Panem, Panie, a nie czynicie tego, co wam mówię” – powiedział Jezus (Łk 6,46). Jak chrześcijanin może twierdzić, że podda się panowaniu Chrystusa, ignorując jego słowa? Dla chrześcijanina posłuszeństwo skierowane jest do naszego Pana Jezusa Chrystusa i Jego Ewangelii (2. Koryntian 10,5; 2. Tesaloniczan 1,8).

Kazanie na Górze

W Kazaniu na Górze (Mateusz 5,1 7,29; Łukasz 6,20 49), Chrystus zaczyna od wyjaśnienia duchowych postaw, jakie jego naśladowcy powinni chętnie przyjąć. Ubodzy w duchu, których potrzeby innych dotykają do tego stopnia, że ​​pogrążają się w żałobie; cisi, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, miłosierni, czystego serca, wprowadzający pokój, prześladowani dla sprawiedliwości – tacy ludzie są duchowo bogaci i błogosławieni, są „solą ziemi” i chwalcie Ojca w niebie (Mt 5,1-16).

Następnie Jezus porównuje instrukcje ST („co zostało powiedziane starożytnym”) z tym, co mówi tym, którzy w Niego wierzą („ale ja wam mówię”). Zwróć uwagę na wyrażenia porównawcze w Ewangelii Mateusza 5,21-22, 27-28, 31-32, 38-39 i 43-44.

Wprowadza to porównanie mówiąc, że nie przyszedł znieść prawa, ale je wypełnić (Mateusza 5,17). Jak omówiono w Wykładzie biblijnym 3, Mateusz używa słowa „wypełnić” w znaczeniu proroczym, a nie w znaczeniu „przestrzegania” czy „przestrzegania”. Gdyby Jezus nie wypełnił każdej litery i kreski mesjańskich obietnic, byłby oszustem. Wszystko, co zostało napisane w Prawie, Prorokach i Pismach [Psalmach] o Mesjaszu, musiało znaleźć prorocze wypełnienie w Chrystusie (Łk 2 Kor.4,44). 

Wypowiedzi Jezusa są dla nas przykazaniami. Mówi po Mateuszu 5,19 „tych przykazań” – „te” odnosiły się do tego, czego miał nauczać, w przeciwieństwie do „tych”, które odnosiły się do przykazań przedstawionych wcześniej.

Jego troska znajduje się w centrum wiary i posłuszeństwa chrześcijanina. Posługując się porównaniami, Jezus nakazuje swoim wyznawcom posłuszeństwo jego przemówieniom, zamiast trzymać się aspektów Prawa Mojżeszowego, które są albo nieadekwatne (nauczanie Mojżesza na temat morderstwa, cudzołóstwa lub rozwodu u Mateusza). 5,21-32) lub nieistotne (nauka Mojżesza o przeklinaniu u Mateusza). 5,33-37) lub wbrew jego poglądom moralnym (nauczanie Mojżesza o sprawiedliwości i postępowaniu wobec wrogów u Mateusza). 5,38-48).

W Ewangelii Mateusza 6 nasz Pan, który „kształtuje formę, treść i ostateczny cel naszej wiary” (Jinkins 2001: 98), odróżnia chrześcijaństwo od religijności.

Prawdziwe miłosierdzie nie okazuje swoich dobrych uczynków, aby zdobyć chwałę, lecz służy bezinteresownie (Mateusz 6,1-4). Modlitwa i post nie są wzorowane na publicznych manifestacjach pobożności, ale raczej na postawie pokory i boskiej postawy (Mt 6,5-18). To, czego pragniemy lub zdobywamy, nie jest ani celem, ani troską prawego życia. Ważne jest poszukiwanie sprawiedliwości, którą Chrystus zaczął opisywać w poprzednim rozdziale (Mt 6,19-34).

Kazanie kończy się dobitnie w Ewangelii Mateusza 7. Chrześcijanie nie powinni osądzać innych przez osądzanie ich, ponieważ są również grzesznikami (Mt 7,1-6). Bóg, nasz Ojciec, chce nas pobłogosławić dobrymi darami, a intencją Jego zwrócenia się do starożytnych w prawie i proroków jest to, abyśmy traktowali innych tak, jak sami chcielibyśmy być traktowani (Mt 7,7-12).

Życie królestwa Bożego polega na spełnianiu woli Ojca (Mateusz 7,13-23), co oznacza, że ​​słuchamy słów Chrystusa i wykonujemy je (Mt 7,24; 17,5).

Oparcie swojej wiary na czymkolwiek innym niż przemówieniach jest jak budowanie domu na piasku, który zawali się, gdy nadejdzie burza. Wiara oparta na słowach Chrystusa jest jak dom zbudowany na skale na solidnych fundamentach, które mogą wytrzymać próby czasu (Mateusz 7,24-27).

Ta nauka była szokująca dla słuchaczy (Mateusz 7,28-29), ponieważ prawo Starego Testamentu było postrzegane jako fundament i skała, na której faryzeusze zbudowali swoją sprawiedliwość. Chrystus mówi, że jego wyznawcy powinni wyjść poza to i budować swoją wiarę tylko na nim (Mateusz 5,20). Chrystus, a nie prawo, jest skałą, o której śpiewał Mojżesz2,4; psalm 18,2; 1. Koryntian 10,4). „Albowiem prawo zostało nadane przez Mojżesza; Łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa” (Jan 1,17).

Musisz się narodzić na nowo

Zamiast zwiększać prawo Mojżeszowe, czego oczekiwano od rabinów (żydowskich nauczycieli religijnych), Jezus nauczał inaczej jako Syn Boży. Zakwestionował wyobraźnię widzów i autorytet ich nauczycieli.

Posunął się nawet do stwierdzenia: „Badacie Pisma, myśląc, że macie w nich życie wieczne; i to ona świadczy o mnie; ale nie przyszliście do mnie, abyście mieli życie” (Jan 5,39-40). Prawidłowe czytanie Starego i Nowego Testamentu nie przynosi życia wiecznego, chociaż są one natchnione, aby pomóc nam zrozumieć zbawienie i wyrazić naszą wiarę (o czym mowa w rozdziale 1). Musimy przyjść do Jezusa, aby otrzymać życie wieczne.

Nie ma innego źródła zbawienia. Jezus jest „drogą i prawdą, i życiem” (Jan 14,6). Nie ma drogi do ojca, chyba że przez syna. Zbawienie ma związek z naszym przyjściem do osoby znanej jako Jezus Chrystus.

Jak dojść do Jezusa? W Jana 3 Nikodem przyszedł do Jezusa w nocy, aby dowiedzieć się więcej o jego nauce. Nikodem był zdumiony, gdy Jezus powiedział do niego: „Musicie się na nowo narodzić” (Jan 3,7). „Jak to możliwe?” zapytał Nikodem, „czy nasza matka może nas znowu urodzić?”

Jezus mówił o duchowej przemianie, odrodzeniu w nadprzyrodzonych proporcjach, narodzinach „z góry”, co jest dodatkowym tłumaczeniem greckiego słowa „ponownie” [ponownie] w tym fragmencie. „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J. 3,16). Jezus kontynuował: „Kto słucha słowa mego i wierzy temu, który mnie posłał, ma życie wieczne” (Jan 5,24).

To fakt wiary. Jan Chrzciciel powiedział, że „kto wierzy w Syna, ma życie wieczne” (Jan 3,36). Wiara w Chrystusa jest punktem wyjścia, aby „narodzić się na nowo, nie z nasienia skazitelnego, ale nieśmiertelnego (por.1. Piotr 1,23), początek zbawienia.

Wiara w Chrystusa oznacza zaakceptowanie tego, kim jest Jezus, że jest „Chrystusem, Synem Boga żywego” (Mt 16,16; Łukasz 9,18-20; Dzieje Apostolskie 8,37), który „ma słowa życia wiecznego” (Jan 6,68-69).

Wierzyć w Chrystusa to zakładać, że Jezus jest Bogiem, który

• Stał się ciałem i zamieszkał wśród nas (Jan 1,14).
• ukrzyżowany za nas, aby „z łaski Bożej za wszystkich śmierci skosztował” (Hbr 2,9).
• „umarł za wszystkich, aby ci, którzy żyją, już nie żyli dla siebie, ale dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał” (por.2. Koryntian 5,15).
• „umarli dla grzechu raz na zawsze” (Rz 6,10) i „w którym mamy odkupienie, którym jest odpuszczenie grzechów” (Kol 1,14).
• „Umarł i ożył, aby być Panem żywych i umarłych” (Rzymian 14,9).
• „Ten, który jest po prawicy Boga, wstąpił do nieba, a poddani mu są aniołowie, władcy i mocarze” (1. Piotr 3,22).
• został „wzięty do nieba” i „powróci ponownie”, gdy „wstąpił do nieba” (Dz 1,11).
• „będzie sądził żywych i umarłych w czasie swego przyjścia i swego królestwa” (por.2. Tymoteusz 4,1).
• „powrócą na ziemię, aby przyjąć tych, którzy wierzą” (Jan 14,1 4).

Przyjmując Jezusa Chrystusa przez wiarę, tak jak się objawił, „narodziliśmy się na nowo”.

Pokutujcie i zostańcie ochrzczeni

Jan Chrzciciel oświadczył: „Nawracajcie się i wierzcie w ewangelię” (Mar 1,15)! Jezus nauczał, że On, Syn Boży i Syn Człowieczy, „ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów” (Mar. 2,10; Mateusz 9,6). To była ewangelia, którą Bóg posłał swego Syna dla zbawienia świata.

W tym orędziu zbawienia zawarta była pokuta: „Przyszedłem powołać grzeszników, a nie sprawiedliwych” (Mateusz 9,13). Paweł wyjaśnia wszelkie zamieszanie: „Nie ma sprawiedliwego, ani jednego” (Rzymian 3,10). Wszyscy jesteśmy grzesznikami, których Chrystus wzywa do pokuty.

Pokuta jest wezwaniem do powrotu do Boga. Biblijnie mówiąc, ludzkość znajduje się w stanie wyobcowania od Boga. Podobnie jak Syn w historii syna marnotrawnego w Łukaszu 15, mężczyźni i kobiety odeszli od Boga. Podobnie, jak pokazano w tej historii, Ojciec pragnie, abyśmy powrócili do Niego. Opuścić Ojca - to jest początek grzechu. Kwestie grzechu i odpowiedzialności chrześcijańskiej zostaną omówione w przyszłym studium biblijnym.

Jedyna droga powrotna do Ojca wiedzie przez Syna. Jezus powiedział: „Wszystko zostało mi powierzone przez mojego Ojca; i nikt nie zna Syna, tylko Ojciec; i Ojca nikt nie zna, tylko Syn, i komu Syn objawi” (Mt 11,28). Początek pokuty polega zatem na odwróceniu się od innych uznanych dróg zbawienia i zwróceniu się do Jezusa.

Ceremonia chrztu świadczy o uznaniu Jezusa za Zbawiciela, Pana i przyszłego Króla. Chrystus nakazuje nam, aby Jego uczniowie byli chrzczeni „w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. Chrzest jest zewnętrznym wyrazem wewnętrznego zobowiązania do pójścia za Jezusem.

W Ewangelii Mateusza 28,20 Jezus kontynuował: „… i uczcie ich przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto ja jestem z wami zawsze, aż do skończenia świata”. W większości przykładów z Nowego Testamentu nauczanie następowało po chrzcie. Zauważ, że Jezus wyraźnie stwierdził, że pozostawił nam przykazania, jak wyjaśniono w Kazaniu na Górze.

Pokuta trwa w życiu wierzącego, gdy coraz bardziej zbliża się do Chrystusa. I jak mówi Chrystus, zawsze będzie z nami. Ale jak? Jak Jezus może być z nami i jak mogą mieć miejsce znaczące wyrzuty sumienia? Pytania te zostaną omówione w następnym badaniu.

wniosek

Jezus wyjaśnił, że jego słowa są słowami życia i wpływają na wierzącego, informując go o drodze do zbawienia.

James Henderson