Trudne dziecko

Wiele dekad temu studiowałem psychologię dziecięcą w ramach dyplomu pielęgniarskiego. W jednym badaniu rozważono, w jaki sposób dzieci z zaburzeniami psychicznymi mają różne problemy. W tym czasie zostali zidentyfikowani jako „trudne dzieci”. Obecnie termin ten nie jest już akceptowany w świecie nauczycieli i psychologów.

W modlitwie często omawiam moje złe uczynki i myśli i uważam za konieczne przeprosić mojego Stwórcę. Ostatnio, kiedy byłam sfrustrowana sobą w modlitwie, zawołałam do mojego Ojca Niebieskiego: „Jestem niezwykle trudnym dzieckiem!” Widzę siebie jako kogoś, kto zawsze mentalnie potyka się i upada. Czy Bóg też mnie tak widzi? «Bo Pan, twój Bóg, jest z tobą, potężny Zbawiciel. Będzie z ciebie zadowolony i będzie dla ciebie miły, przebaczy ci w swojej miłości i będzie szczęśliwy z twojego powodu »(Sofoniasz 3,17).

Bóg jest niezmienny i niezmienny. Jeśli się na mnie wścieknie, skończę. Na to zasłużyłem, ale czy tak właśnie czuje do mnie Bóg? Psalmista mówi: „Dzięki Bogu niebios, bo Jego dobroć trwa na wieki” (Ps 136,26). Powinniśmy być wdzięczni, że Bóg, którego samą istotą jest miłość, kocha nas nieustannie. Nienawidzi naszych grzechów. W swojej nieskończonej miłości i łasce Bóg daje nam, swoim „trudnym” dzieciom, przebaczenie i odkupienie: „Wśród nich wszyscy kiedyś żyliśmy w pragnieniach naszego ciała i spełnialiśmy wolę ciała i rozumu, i byliśmy dziećmi gniewu z natury jak inni. Ale Bóg, który jest bogaty w miłosierdzie, w swojej wielkiej miłości, jaką nas umiłował, ożywił nas także z Chrystusem, umarłym w grzechu – jesteście zbawieni z łaski – i wzbudził nas z nami i ustanowił w niebie w Chrystusie Jezus »(Efezjan 2,4-6).

Bóg ma dla ciebie wspaniałe plany: „Bo dobrze wiem, co mam o tobie, mówi Pan: myśli o pokoju, a nie o cierpieniu, abym mógł dać ci przyszłość i nadzieję” (Jeremiasz 2).9,11).

Twoje problemy i sytuacje, w których się znajdujesz, mogą być trudne, ale nie jako osoba.

Irene Wilson